مقایسه تاثیر فشار و سرمای موضعی قبل از تزریقات عضلانی بر شدت درد ناشی از تزریقات عضلانی در کودکان ۱۲- ۵ ساله

سابقه و هدف: تسکین درد حق همه کودکان دردمند است . لذا شناخت، تسکین و کنترل درد کودکان امری ضروری به شمار می رود. امروزه روش های دارویی و غیر دارویی متعددی جهت تسکین درد ناشی از تزریقات به کار می رود که در این میان روش های غیر دارویی که از اعمال مستقل پرستاری نیز محسوب می شود می تواند گاه، تاثیر بیشتری در تسکین و کنترل درد داشته باشد، لذا از آنجا که درد ناشی از تزریقات عضلانی از تجربیات دردناک کودکان است، پژوهشگر بر آن شد که تأثیر دو روش سرما و فشار موضعی را در محل تزریق، بر شدت درد کودکان، بررسی و مقایسه نماید. مواد و روش ها: از بین کلیه کودکان مراجعه کننده به درمانگاه های سرپایی شهرستان نیشابور در سال 1384، به طور تصادفی تعداد 90 کودک 12-5 ساله ای که تزریق پنی سیلین داشته اند انتخاب و به سه گروه 30 نفره تقسیم شدند. در گروه اول (آزمون 1) قبل از تزریق عضلانی در محل تزریق فشار موضعی به کار گرفته شد، در گروه دوم (آزمون 2) از روش سرمای موضعی (کیف یخ) و در گروه سوم (شاهد) از روش عادی برای تزریقات عضلانی استفاده شد. جمع آوری داده ها بر اساس مشاهده و نیز مصاحبه طبق فرم پرسشنامه بود، همچنین شدت درد کودکان بر اساس معیار قیاسی ـ دیداری و معیار اوخر ( oucher ) پس از تزریق عضلانی بررسی و با استفاده از آزمون کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین شدت درد بر اساس معیار اوخر در روش های فشار موضعی 1/1 ± 8/26، سرمادرمانی 54/1 ± 2/39 و عادی 06/1 ± 7/86 بوده است. به طوری که آزمون کروسکال والیس نشان داد که در گروهی که قبل از تزریق فشار موضعی به کار رفته است، شدت درد، به طور معنی داری کمتر از دو گروه دیگر می باشد ( 0001/0 p< ). در نحوه پاسخ های ذهنی بعد از اجرای شیوه بین دو گروه آزمون 1 و 2 (فشار و سرمای موضعی) و گروه شاهد اختلاف معنی داری وجود دارد به طوری که این پاسخ ها در گروه آزمون 1 (کاربرد فشار) کمتر از دو گروه دیگر است (05/0 p< ). نتیجه گیری: کاربرد فشار موضعی در محل تزریق عضلانی، در مقایسه با سرما و روش عادی، به طور معنی داری باعث کاهش شدت درد و پاسخ های ناشی از آن در کودکان می شود.